در جهانی که امنیت دیگر صرفاً به معنای نبود جنگ نیست، کودکان حساس‌ترین شاخص وضعیت روانی و اجتماعی یک جامعه به شمار می‌آیند. هر بحران نظامی یا تهدید امنیتی، پیش از آنکه بر سازه‌ها و مرزها اثر بگذارد، روان کودک را هدف می‌گیرد؛ موضوعی که آینده یک ملت را متأثر می‌سازد. تجربه‌های اخیر نشان داد که حتی حملات محدود نیز می‌تواند اضطراب جمعی را در ذهن کودکان زنده کند. از این رو گفت‌وگو با کودکان درباره واقعیت‌های جنگ، نه صرفاً یک توصیه تربیتی، بلکه ضرورتی ملی برای بازسازی امید و افزایش تاب‌آوری نسل آینده است. موضوعی که یک حقوق‌دان راهکارهایی برای آن ارائه کرده است.